Wo mei 4. Vertrek uit Ortasihar. De rit gaat via Aksaray naar Sultanhani, alwaar een mooie Karavanserai is. We brengen een bezoek aan de Karavanserai van Sultanhani. Transport wordt verzorgd door een paar paard-en-wagentjes. Op de terugweg doen we een werkplaats aan waar kleden gerepareerd worden. Sultanhani is een centrum van de tapijtindustrie. Op de camping worden we ontvangen door de campingbaas c.s. Er worden veel kleden uitgestald en we krijgen een borrel, Raki. Uiteindelijk hebben we een vloerkleed gekocht tervervanging van het 40 jaar-oude kleed in de zithoek. Op de foto is het te herkennen aan de *. Volgens de kenners is het een koopje. In de avond een menuutje van de camping gegeten, best lekker, maar te duur in vergelijking met eerdere menuutjes.

Do mei 5. Om 4u36 mekkeren de luidsprekers van de minaret vlakbij 7 minuten lang :-(
Deze ochtend hoeven we zelf geen ontbijt klaar te maken, de vrouwen van de camping bakken pannenkoeken voor ons, met honing, kaas of chocola. Lekker en makkelijk :-) En dan weer op weg, ruim 300 km naar Ankara. Aanvankelijk over een heel plat stuk van de Anatolische hoogvlakte, tussen de zogenaamde zoutmeren door naar ... Daarna wordt het weer heuvelachtig. Het wegdeksel is gelukkig goed to zeer goed, zodat we behoorlijk snel zijn. Het weer is wisselvallig met buien, de temperatuur is verlaagd tot rond 15C. Het kamp bij Ankara ( in de buurt van het vliegveld) ligt bij een hotel. Met een warm, overdekt zwembad, sauna, haman en aardige doesjmogelijkheden. We gaan dan ook zwemmen en doesjen. Verder houden we het rustig. Als avondeten nemen soep uit blik, kan best voor een keer, morgen gaan we met z'n allen eten in het hotel. Na een bezoek aan Ankara.

Vr mei 6. Ankara bekijken. Een bus brengt ons naar 3 attracties: het Mausoleum van Atatürk, het Kasteel en het Museum van de geschiedenis van Ankara. Er wordt regen verwacht vandaag, daarom eerst naar het Mausoleum. We zijn met drommen kinderen en volwassenen. Het patriotisme wordt de Turken goed ingepeperd. Er is ook een museum bij waarin het leven van Atatürk en de strijd die geleid heeft tot de republiek, uitgebreid weergegeven wordt. De kinderen krijgen uitgebreid uitleg. Daarna dwalen we wat door de straatjes van het kasteel. Tenslotte een bezoek aan het museum van de oude geschiedenis van Ankara. Mooi spul, maar de tijd is te kort. Dan gaat de bus weer naar het kamp. G & H en wij blijven achter omdat we nog wat willen ruiken aan Ankara en het is nog steeds droog. We dwalen wat door een echte Turkse winkelstraat en kopen een paar spulletjes, we zijn hier ook om de economie een beetje te helpen ;-) We eten wat, dat kost weinig. En dan op zoek naar het busstation. Met hulp van een aantal Turken is het vinden geen probleem :-) Een hulpvaardige man wijst ons de goede plek en houdt de dolmus voor ons aan. In 45 minuten zijn we bij het kamp, voor het luttele bedrag van 7 lira (pakweg €3,20) voor ons vieren. sAvonds eten we in het hotel. Lekker, maar R smaakt het niet, zij voelt zich niet lekker.

Za mei 7. Het is vandaag een mooie zonnige dag. Maar de temperatuur zit zo rond de 10C. Niet echt lekker dus. Weliswaar zitten we vrij hoog, orde van grootte 1000 m, maar toch. Het doel van vandaag is Akcakoca, een aardige echt Turkse plaats aan de Zwarte Zee. We zullen hier vrij kamperen op het haventerrein in het centrum. Via de snelweg verlaten we Ankara. Maar daarna gaan we over naar de D750, waarna de D100 en bij Du.. de weg naar de kust. De weg is goed. We rijden door door niet hoog bergland met een pas van 1570m. Alleen de afdaling is wat haarspelderig. Voor de rest een makkelijke route. We doen rustig aan, we hebben geen haast. Zo tegen 15u zijn we er. En dan blijkt dat kamperen op het haventerrein niet meer mag :-( Jammer. Klaas regelt plaatsen op camping Hamburg in de buurt. In Akcakoca blijkt het best aangenaam zolang de zon er is. Voor we naar het kamp gaan wandelen we eerst het stadje in, voor wat sajtsieing en om wat voedsel in te slaan. De moskee hier is bijzonder, want hij heeft een vorm die afwijkt van wat in Turkije gebruikelijk lijkt. sAvonds worden we door de baas van het visrestaurant opgehaald om bij hem vis te eten. Ook weer lekker. En koffie van de zaak. Uiteraard brengt hij ons ook weer terug. In de avond, als de zon weg is, is het erg fris!

Zo mei 8. Het is heerlijk weer. Op weg naar Istanboel, zo'n kleine 300 km. Eerst via een smal, niet te best en stijgend en dalend weggetje naar de bredere weg langs de Zwarte Zee (D010). Bij Kurazi zijn we ongehoorzaam en kiezen voor een witte weg naar Kaynarca (D014). Dan over de D020 tot bij Kandira en de D605 naar Ismit. Mooie route. Als we eenmaal terug zijn op de D100 bij Ismit, wordt de omgeving industrieler en op de weg wordt het drukker. In Istanboel wordt het echt filewerk. En dan blijkt wat voor boeven de Turken op de weg zijn. Maar we zijn er gelukkig zonder kleerscheuren door gekomen. Door 1 foute afslag belandden we op de boulevard aan de Aziatische kant. Ook loeidruk op zondag, zodat het enige tijd kostte om er weg te komen. Uiteindelijk heelhuids weer in Europa, aan de Bosporus met uitzicht op de Blauwe Moskee. Even bijgekomen van de rit en nu op zoek naar iets te eten.
Dat zoeken heeft resultaat gehad. We zitten naast een hele verzameling visrestaurants. Prima dus. Maar we zijn er wel weer ingetuind met een dure vis, een Dorado-uit-de-zee. Volgens de ober is dat wat anders dan een gewone Dorado, die voor 7 euro pp op de menukaart staat. De Dorado-uit-de-zee wordt per gewicht berekend. 1 kilo bleek een kleine 40 euro te zijn, dat had hij niet verteld. Morgen dan maar een broodje Döner Kebab ;-)
21u50, van vele minaretten klingt het gejengel, allemaal door elkaar, vreselijk. We bereiden ons voor op deze nacht om pakweg 4u35 :-(

^ top