De AZC-paradox

Het COA heeft bekend gemaakt een flink aantal AZC’s vervroegd te gaan sluiten. De nieuwe asielwet leidt tot sterk dalende instroomcijfers en deze sluitingsactie is derhalve heel normaal. Eveneens normaal zijn de teleurstellende reacties van bestuurders, sportverenigingen, middenstand en vrijwilligers op het COA-besluit. Asielzoekers hebben een gezicht en dan doet afscheid nemen pijn. Bovendien zijn er bij sluiting "omzet" verliezen en wie boert nu graag achteruit. Enkele gemeenten dreigen met een schadeclaim naar het COA. Heel bijzonder is de reactie van de gemeente Ameland. Zij zijn met de provincie bereid om de extra kosten te betalen voor de groep asielzoekers die vanwege schoolgaande kinderen nu niet kan of wil verhuizen. Daar wint het hart van de rede, want het is een heel selectieve aanwending van gemeenschapsgeld en bekend is van asielzoekers dat zij bijna onmiddellijk naar de randstad vertrekken als eenmaal een verblijfsvergunning is verkregen. Dan weegt die schoolgang kennelijk niet.

Ronduit merkwaardig zijn de reacties van sommige politici, het ex-PvdA kamerlid Bert Middel voorop. Zij stellen dat de ooit opgerichte actiecomité’s allemaal uiteen zijn gevallen en dat hieruit blijkt dat de aanvankelijke protesten van burgers tegen de willekeurige aanwijzing van AZC-lokaties vergissingen zijn geweest. Dit is een doorzichtige vorm van politiek correct wensdenken. Ten eerste zou men kunnen vermoeden dat veel mensen het hoofd in de schoot leggen als het AZC eenmaal een feit is. Hun protest gold vaak de achterkamertjespolitiek en die is sneeuw van gisteren geworden. Ten tweede ervaren directe omwonenden van een AZC nog dagelijks de overlast en zij krijgen ook erkenning na objectieve meting van de (geluids)overlast. Ten derde accepteert in de meeste plaatsen een meerderheid deze onevenredige verdeling van lasten stilzwijgend. Er was en is weinig draagvlak en dat wordt pijnlijk duidelijk als over een alternatieve lokatie voor een permanent AZC moet worden vergaderd. Dan is iedere achtertuin weer heilig en dat heeft niets met racisme maar alles met de bestuurlijke willekeur van locatiekeuze te maken.

Overigens zijn er wel degelijk actiecomite’s actief. Natuurlijk Roderveld! is een van hen. In Roden heeft de gemeente zelf vastgesteld dat de overlast boven de normen uitgaat, maar vervolgens gezegd deze situatie te gedogen. Let wel, in 1998 werd de locatie aangwezen en nu pas ontdekt men deze onaangename werkelijkheid. Omwonenden (hetzelfde speelt in Groningen stad) begrijpen niet waarom juist de AZC’s die veel overlast bezorgen open blijven. Net als de aanwijzing gaat de sluiting via een dictaat. In de COA-brief aan de omwonenden in Roden wordt in geen enkel opzicht aangegeven dat de overlast is meegewogen. Men volstaat met een zuur smakende fopspeen: Het aantal asielzoekers wordt per januari 2003 teruggebracht naar 400. In de COA-correspondentie van 1998 werd het aantal van 400-600 reeds genoemd en tot op heden waren het er 600! De aantallen asielzoekers mogen zijn verminderd, het autisme van het COA is dat zeker niet. Geen wonder dat er stemmen opgaan om het COA op te heffen.

John Simons
Natuurlijk Roderveld