RODEN - Zondag 14 mei waren de weersomstandigheden zomers. Ik maakte een wandeling in de omgeving van de tennisbaan in Roden. Daarbij passeerde ik het onlangs in gebruik genomen asielzoekerscentrum. Over de locatie daarvan en de bij de keuze gevolgde procedures is enig dorpstumult ontstaan; een en ander wordt juridisch afgehandeld.

Ik keerde op mijn schreden terug en wilde mijn, wandeling over het terrein van het AZC voortzetten, waarbij de volgende gedachten speelden:

- Ik wil vooral niemand lastig vallen, maar misschien maak ik hier of daar een praatje met de mensen, net zoals ik met de asielzoekers praat op de tennisbaan, als ze daar komen kijken, of zoals ik ze in de winkels help, wanneer zich 'n (taal)probleem voordoet.

- Zal ik gehoor geven aan de oproep om me als vrijwilliger te melden? Omdat er net als bij de doorsneecamping achter de uitnodigend omhoogstaande slagboom een kantoortje met het bord 'receptie' stond, meldde ik daar wat ik wilde doen. Een in uniform gestoken vriendelijke, doch strenge mevrouw zei, dat dit niet mocht. Tevens wist zij te melden, dat er wellicht na aankondiging in de media een georganiseerde rondleiding of open dag komt.

Ik bleef vriendelijk en droop af met een aantal slechte gevoelens, omdat zo'n georganiseerde rondleiding mij sterk doet denken aan een rondleiding, door de dierentuin en aan de officieel georganiseerde kontakten met de bevolking in de vroegere DDR en het communistische Polen en het huidige Cuba.

Verder vroeg ik me af, of het beleid van niet toelaten van allochtonen de integratie en het welzijn van de asielzoeker bevordert? Maakt 'het beleid' een ontoegankelijk getto van het azc?

P T, Roden.